- moratus
- 1.
mŏrātus, a, um, Part., from moror.2.mōrātus, a, um, adj. [mos].I.Mannered, of morals, good or bad; constituted, conditioned, circumstanced (class.):II.
nequiquam mulier exornata est bene, si morata est male,
Plaut. Most. 1, 3, 132: condigne pater est ejus moratus moribus, id. Capt. 1, 1, 39:morata recte (puella),
id. Aul. 2, 2, 62:viri bene morati,
Cic. de Or. 2, 43, 184:genus hominum optime moratum,
id. Agr. 2, 31, 84:melius,
id. Fin. 1, 19, 63:ita haec morata est janua,
is of such a nature, Plaut. As. 2, 3, 10:male moratus venter,
insatiable, Ov. M. 15, 95:bene morata disciplina,
Col. 1, 8:aut multitudinem melius moratam censeam fieri posse,
Liv. 26, 22, 14:in tam bene morata civitate,
id. 45, 23, 10:bene moratae urbes,
Quint. 8, 6, 24.—Esp. of style, etc., adapted to the manners or character of a person, or to the subject, characteristic:poëma,
Cic. Div. 1, 31, 66:recte morata Fabula,
in which the characters are accurately drawn, Hor. A. P. 319; cf.:in oratione morata debent esse omnia cum dignitate,
Quint. 4, 2, 64.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.